ساختمان سازی در مشهد
ساختمان سازی در مشهد
ساختمانهای مسکونی موجود سرمایه های ارزشمندی برای هر کشور محسوب میشوند. منابعی که برای ساخت آنها صرف شده و سازوکارهای اجتماعی فرهنگی که به واسطه زندگی انسان در این محیط ها ایجاد گردیده است. لزوم تجدید نظر در احیای آنها را ضروری می سازد. ساختمانها با گذشت زمان و براثر عوامل انسانی و طبیعی با فرسودگی مواجه شده و بهره برداری مفید از آنها دشوار یا ناممکن میشود.
از این رو حفظ ارتقاء کیفیت و بازآفرینی ساختمانها به ویژه مسکن موجود از اهمیت بسیاری برخوردار است. بررسی ها نشان میدهد تعداد زیادی از مجتمع های مسکونی موجود در کشور در معرض فرسودگی بوده و نیازمند اقدامات پیشگیرانه جدی می باشند.
این پژوهش با هدف یافتن روشی مناسب برای بازآفرینی مجتمع مسکونی آپارتمانهای مرتفع مشهد و ارتقاء کیفیت زندگی ساکنان آن به مطالعه در زمینه موضوعات باز آفرینی فرسودگی مسکن و ارزیابی کیفیت محیط مسکونی می پردازد. همچنین برای فهم بهتر از موضوع و استفاده از تجربیات پیشین نمونه های موردی مرتبط با موضوع را مورد بررسی قرار می دهد.
به منظور تعریف دقیق مسئله ابتدا بستر و محیط طرح را به لحاظ مسائل ،اقلیمی تاریخچه شهری، معماری و جمعیت شناسی تحلیل نموده و سپس پژوهشی میدانی جهت دستیابی به شاخصهای اصلی در شکل گیری رضایتمندی ساکنان این مجتمع و سنجش میزان رضایتمندی از این شاخص ها بر مبنای نظریه رضایتمندی سکونتی به روش همبستگی انجام گرفته است.
نتایج پژوهش میدانی نشان می دهد شاخصهای عرصه خصوصی واحدها، امنیت امکانات محله، تعاملات اجتماعی امکانات عمومی بلوکها امکانات عمومی محوطه و عرصه عمومی واحدها به ترتیب اهمیت اصلی ترین عوامل شکل دهنده رضایتمندی ساکنان مجتمع آپارتمانهای مرتفع میباشند و در این میان شاخص تعاملات اجتماعی از کمترین میزان رضایتمندی برخوردار است.
جمع بندی بخشهای مختلف پژوهش در این مجتمع بیانگر وجود فرسودگی در ابعاد کالیدی فرهنگی اجتماعی اقتصادی زیست محیطی قانونی و زیبایی شناختی میباشد. در نهایت دانش به دست آمده از این پژوهش در برنامه دهی بازآفرینی مجتمع مسکونی آپارتمانهای مرتفع مشهد مورد استفاده قرار گرفته و در قالب طرح بازآفرینی این
مجتمع ارائه گردیده است.
توسعه کلان شهر مشهد
در توسعه کلان شهرهای کشور همچون شهر مشهد با تعداد زیادی مجتمع مسکونی مواجه هستیم که پس از
گذشت چند دهه از شروع بهره برداری به رغم دارا بودن استحکام و ویژگیهای مهمی مانند هویت بخشی شهری و حافظه تاریخی به خوبی پاسخگوی نیازهای امروزین ساکنین خود نبوده و با فرسودگی مواجه شده اند.
در چرخه حیات یک ساختمان فرسودگی مرحله ای است که به ترک ساکنین و تخریب ساختمان منتهی میشود. تخریب ساختمانها بدون شک صدماتی جدی به محیط زیست اجتماع و اقتصاد شهرها وارد خواهد کرد.
بازآفرینی مجتمع های مسکونی فرسوده متناسب با شیوه زندگی امروز جامعه میتواند با افزایش عمر ساختمانها به حفظ منظر فرهنگی و حافظه تاریخی شهر، یاری نموده و تبعات منفی ناشی از تخریب و ساخت مجدد را کاهش دهد. لذا پژوهش در زمینه ارزیابی فرسودگی در مجتمع های مسکونی و دستیابی به راهبردهای مناسب برای بازآفرینی آنها از اهمیت بالایی برخوردار می باشد.
ساختمان سازی در مشهد / ساخت مجتمع های مسکونی در مشهد
مجتمع مسکونی آپارتمانهای مرتفع مشهد قدیمی ترین مجتمع مسکونی بلند مرتبه شهر مشهد است که در اواخر دهه ۵۰ ساخته شده و مورد سکونت قرار گرفته است. این مجتمع که نمونه طرح توسعه مدرن شهر مشهد در دهه ۵۰ است. پس از گذشت ۴ دهه در مرکز شهر و در مجاورت خیابان معابر اصلی و بناهای شاخص شهر قرار گرفته است.
این شامل ۱۱ بلوک منفرد در زمینی به مساحت ۶ هکتار واقع است. مجتمع آپارتمانهای مرتفع با وجود اینکه از قدمت زیادی برخوردار است اما به دلیل موقعیت مکانی خوب کیفیت مناسب طراحی و ساخت فضای باز عمومی وسیع و جمعیت زیاد ساکنان دارای فرصتهای مناسبی برای اصلاح و بهبود میباشد. لذا این مجتمع به عنوان نمونه برای مطالعه و طراحی انتخاب گردیده است.
این پژوهش با هدف دستیابی به طرحی مناسب برای بازآفرینی مجتمع مسکونی آپارتمانهای مرتفع مشهد که بتواند پاسخگوی نیازهای فعلی و آینده ساکنین بوده و با اصول پایداری زیست محیطی اجتماعی و اقتصادی، مقررات ساختمانی جدید ملاحظات فنی سازه و تاسیسات و نیز مبانی زیبایی شناسانه منطبق باشد میکوشد به سوالات زیر پاسخ گوید:
چه روشی برای بازآفرینی مجتمع مسکونی آپارتمانهای مرتفع مشهد، مناسب می باشد؟
شاخص های اصلی در بازآفرینی مجتمع مسکونی آپارتمانهای مرتفع مشهد کدامند؟
روش تحقیق میدانی چه نقشی در بازآفرینی مجتمع مسکونی آپارتمانهای مرتفع مشهد دارد؟
چه عواملی در مجتمع مسکونی آپارتمانهای مرتفع مشهد به افزایش رضایتمندی ساکنانش کمک می کند؟
همانطور که ذکر شد حفظ و به روز نمودن ساختمانهای مسکونی موجود از منظر پایداری گزینه مناسب تری در مقایسه با تخریب و نوسازی آنها میباشد.
همچنین به عقیده بسیاری از معماران طراحی تدارک نوعی «ترمیم» بوده و طراح کسی است که سعی میکند چیزی را که ایراد دارد به نحوی اصلاح یا ترمیم کند در صورتیکه رویکرد غالب در آموزش و پژوهش معماری کشور طراحی ساختمانهای جدید است. لذا انجام پژوهشهایی که به افزایش دانش در زمینه بازآفرینی ساختمانهای موجود و دستیابی به روشهای مناسب بیانجامد ضروری به نظر می رسد.
این پژوهش با روش تحلیل محتوای منابع کتابخانه ای تحلیل نمونه های موردی و همچنین پژوهش میدانی انجام گرفته است.
معماران میکوشند با آفرینش فضا امکان انطباق انسان با محیط پیرامونی خود را فراهم آورند. زمان، عامل مهمی است که بر معماری و ارتباط انسان و محیط ساخته شده اثر میگذارد. گذر زمان از طرفی باعث استهلاک و ناکارآمدی ساختمان شده و از طرف دیگر سبب تغییر در شیوه زندگی انسانها میشود.
این موضوع به کاهش تدریجی انطباق انسان و محیط و عدم پاسخگویی محیط به نیازهای انسان می انجامد. مطالعات نشان میدهد در این شرایط انسان به واسطه انطباق خود با محیط و نیز انطباق محیط با خود تلاش میکند تا در محیط باقی بماند.
اما زمانی که این شکاف بین نیازهای انسان و کارآمدی محیط زیاد شود وی اقدام به ترک محیط مینماید. در این مرحله معمار میتواند با حضور دوباره بازآفرینی و طراحی مجدد فضا امکان انطباق مجدد محیط با انسان را ایجاد کرده و عمر مفید ساختمان را افزایش دهد.
